Хаётда бу нарсаларни тухтата курманг

Ҳеч қачон орзу қилишдан тўхтама. Фантазия ва тасаввурсиз инсон қийинчилик билан ҳаётда қувонч топади.

Ҳеч қачон учта оддий, лекин сеҳрли сўзларни айтишдан тўхтама: “Мен сени севаман”. Муҳаббат сўзлари жуда кўп бўлмайди. Яқинларингизга ҳар куни севишингизни айтишдан тўхтама.

Ҳеч қачон атрофингиздаги дунёни кашф етишдан тўхтама. У шундай буюк ва доимийдир, шунчаки доимо ўз қулайлик зонангизда ўтириш яхши емас.

Ҳеч қачон ўзингизга илтифотни билдиришдан тўхтама. Ўзингни қадрлай олмасанг, ким сени қадринга йетади?

Ҳеч қачон яхши ишларни қилишдан тўхтама ва жавобига яхшилик кутма! Вақт ўтиб, орқага қараганда, сен кимгадир ёрдамчи ва қўллаб-қувватловчи бўлганингни кўриб ёрқин қувончни ҳис етасан.

Ҳеч қачон ишонишдан тўхтама. Ҳатто асослар, фактлар ва далиллар мавжуд бўлмаса ҳам, фақат сенга қадрли бўлган нарсага ва сени қўллаб-қувватлаётган ва илҳомлантирадиган нарсага ишончни сақла.

Ҳеч қачон ўзингга бўлган ишончни йўқотма. Иймонинг сени кўринмаган баландликга кўтариши мумкин ва енг ажойиб мақсадларга еришишга ёрдам бериши мумкин.

Ҳеч қачон ўрганишдан тўхтама. Инсон ўрганишни тўхтаца, у шахс сифатида тугайди.

Нима учун болалар билан ўйнаганда ён бериш керак емас?!

Ҳар бир бола, ертами-кечми мантиқий ва интеллектуал ўйинлар билан қизиқишни бошлайди. Бу ҳолатда ота-оналар нафақат ўқитувчилар, биринчи муносиб рақиб бўлиб қолишади.

8 ва 11 ёшида бўлган менинг болаларим шахмат ўрганишни бошлашди. Мен ўзим бу ўйинда профессионал емасман ва бир-икки йилдан кейин улар мендан ўтиб кетишига амин едим. Лекин мени бир савол безовта қилар еди: улар ўргангунча менинг доимий ғалабаларимдан хафа бўлишмайдими?

Бир куни менинг 10 ёшли ўғлим сўради: “Дада, мен сизни ҳеч мағлубиятга учрата оламанми?”

Мен еса шундай жавоб бердим: “Қачон сен аҳмоқона хатолар қилишни тўхтацанг ва ўйиннинг нозик жойларини ўргансанг, шунда сен албатта ғалаба қозонасан”. Аста-секин, мен ўз стратегиямни ва қандай қилиб 2-3 қадам олдинга ҳаракатларни ўйлаш ҳақида айтиб бердим. У катта далда олди ва шахмат ўрганишни бошлади.

Бир куни – орадан 2 йил ва 100 дан ортиқ ўйин ўтгач – у ниҳоят мени мағлубиятга учратди. У жуда хурсанд еди. У нафақат ғалаба қозонди, у мени атайлаб ўйинда пачоқ қилди.

– Дада, сиз менга ғалаба қозонишга йўл қўйдингизми? – Унинг асосий саволи шундай еди.

– Йўқ, ўғлим. Агарда сенга доим ғалаба қозонишга рухсат берганимда, мен сени ҳеч нарсага ўргата олмасдим. Сен ҳақиқий ғолиб туйғусини билишинг керак еди. Сен мени мағлуб қилиш учун узоқ вақт ишладинг. Ҳаётда ҳам шундай – қанча мағлуб бўлганинга қарамасдан, асосий нарса – давом етиш, ғалабагача. Табриклайман.

Бу бизнинг охирги ўйинларимиздан бири еди, лекин у ҳаётига қиммат сабоқ олди. Шундай қилиб, Йўқ, фарзандингиз билан ўйнаганда, ҳеч қачон ён берманг!

Сиз бу ҳақида нима деб ўйлайсиз? Ўз фикрингиз билан бўлишинг!